Beste,
De situatie is als volgt: Mijn vrouw en ik zijn in 2011 samen gaan wonen waarbij ik ook de zorg over haar dochter (nu 11) uit een eerder huwelijk kreeg. Haar ex-man en mijn vrouw hebben co-ouderschap over de dochter en ziet haar vader dus met regelmaat. Zonder al te veel uit te wijken over de redenen van de scheiding, hebben mijn vrouw's ouders hem veel kwalijk genomen en waren op geen enkele manier positief over hem te spreken. Dochter gaat overigens zonder al te veel problemen naar haar vader en is daar graag. Vrouwlief heeft altijd veel tijd gespendeerd met haar ouders en was daarvoor geen sprake van een conflict tussen de drie.
In 2012-2013 ontstaan er een aantal situaties, in eerste instantie tussen mijn vrouw en haar ouders welke het contact tussen hen niet helpen. Uiteindelijk raak ook ik betrokken in het conflict en op onze uitnodiging om hierover te praten ontvlamt de situatie waarbij haar ouders aangeven niet langer nog met ons te willen praten en stappen op. Mijn vrouw heeft vervolgens hen via mailcontact laten weten hun wens te respecteren, echter dat het contact rondom (klein)dochter hier geen schade onder moet lijden. In het jaar sturen zij twee mails om een logeerpartijtje te overleggen. Bij het tweede verzoek hadden wij al plannen staan en hen een alternatief aangeboden, daar is vervolgens niet meer op gereageerd. Mails van onze kant of zij hun kleindochter willen zien blijven onbeantwoord en later weten we ook waarom, grootouders hebben de strijdbijl begraven met de vader. Hoewel dochterlief spreekt over een situatie ''Opa en Oma doen dat alleen maar om mij te zien'', laten we dit verder op z'n beloop. Het is voor haar immers een kans om haar grootouders te blijven zien.
Dochter is sinds twee jaar bij een psycholoog/coach welke haar helpt assertiever te worden. Ze word op school vaak gepest en heeft moeite om zich uit te spreken. In de loop van dit traject begint dochter steeds meer vragen te stellen over de situatie tussen ons en haar grootouders. We hebben haar meegegeven vooral in gesprek te willen blijven met haar grootouders als het haar betreft en omgang te motiveren. Dochter vertelt op verschillende momenten dat haar vader met haar heeft gesproken over de situatie waarbij mij de schuld voor het conflict wordt gegeven. Ook gaf ze daarbij aan ''Dit niet te mogen bespreken met mama of (partner)''. Haar psycholoog merkt later op dat zij hiervan last heeft en constateert dat dochter een loyaliteitsconflict heeft. Op advies van de psycholoog vragen wij de grootouders om met ons aan tafel te komen om hierover te spreken. Zij wijzen dit af.
De psycholoog regelt een mediator en vraagt hen vervolgens om het gesprek toch aan te gaan, om voor (klein)dochter de situatie te kunnen verbeteren.
Zij gaan met de mediator in gesprek en krijgen te horen dat zij een gesprek verder weigeren met mijn vrouw of ons beiden.
We hebben dochter een halfjaar geleden een mobiele telefoon gegeven zodat zij op eigen initiatief (met enige motivatie van ons) zelf contact kan opnemen met haar grootouders en/of af te spreken daar naartoe te gaan. Dit is nu één keer zo voorgekomen dat dat lukte. Ondertussen krijgen wij van dochter ook te horen dat zij graag haar nichtjes (kinderen van vrouw's zus) zou willen zien maar dat niet mag. De zus heeft haar kinderen opgedragen geen contact te mogen zoeken met mijn vrouw of met mij. Het doet onze dochter erg veel verdriet maar ook de zus wil niet in gesprek en steunt haar ouders. Zij is van mening dat zij haar ouders niet kan tegenspreken, ondanks dat zij het oneens is met hun handelen.
Desondanks blijven wij zoeken naar oplossingen, met name omdat wij willen dat dochter's psychologische problemen niet groter worden en worden opgelost en zij zonder problemen contact kan onderhouden met haar familie. We beginnen ons te beseffen dat zonder gesprek met de grootouders hier weinig opties overblijven. Mijn vrouw en haar ex-man spreken elkaar voornamelijk via mailcontact, wat op een zakelijke manier, over hun dochter gaat. Soms komen daar echter wel verwijzingen van zijn kant aan ons adres dat mijn vrouw en ik verantwoordelijk zijn voor het conflict en dit eens moeten oplossen. Praten met hem werkt ook niet, ook daar is inmiddels een mediator aan te pas gekomen om regels en afspraken te kunnen maken over hun dochter.
We zijn hierin ten einde raad en als laatste redmiddel zien wij geen andere optie dan het contact tussen grootouders en dochter helemaal stop te zetten, dan wel tijdelijk. Om te voorkomen dat ze met vragen blijft zitten die zij van haar vader niet mag stellen. Ook zijn wij van mening dat het niet aan een 11-jarige is om dit op te lossen maar de grootouders en ons om een gesprek hierover simpelweg te accepteren. We hebben ons een klein beetje ingelezen in de jurisprudentie in soortgelijke situaties en zien daar toch wel mogelijkheden. Al is het maar dat een contactverbod met dochter zou betekenen dat de grootouders weer in gesprek gaan met mijn vrouw. We zijn van mening dat de verstandhouding tussen vader en zijn ex-schoonfamilie om de verkeerde redenen zijn, zeker omdat dochter dat zo uitdraagt. Zolang de grootouders andere manieren hebben om mijn vrouw te kunnen negeren, zal er, naar ons idee, niet worden gecommuniceerd.
Nu luid de vraag dus; Is het mogelijk om een contactverbod aan te vragen voor onze (stief)dochter tegen haar Grootouders?
We willen dit graag ondernemen maar weten eigenlijk niet of dit kan. Of dat er nog meer alternatieven zijn voordat we het zover moeten laten komen.
Dank u voor uw tijd dit te lezen en eventuele suggesties.
Geschreven door 88VD op
4 July 2017 om 18:29.